Αυγούστου σκέψεις

Καλό μήνα με υγεία ευτυχία και έμπνευση για όλες και όλους.

Η σκέψη μου μένει στα παιδιά που τώρα ξεκινούν την προσπάθεια για την Γ΄λυκείου. Ό,τι και να πω για τα παιδιά αυτά, ακροβατεί επικίνδυνα στο όριο του “εκπαιδευτικού λαϊκισμού”. Είναι μια διαρκώς τροφοδοτούμενη και ετησίως ανανεούμενη κοινωνική τάξη, που παραμένει εκεί καρτερικά με τη σειρά της, να δώσει τον “υπερ πάντων” αγώνα.

Τις όποιες αναστολές, δεύτερες σκέψεις ή τον σκεπτικισμό μου για την ευαίσθητη κοινωνική μας ομάδα, τους μαθητές της Γ’ λυκείου, μου τις θεράπευσε η συναναστροφή μου με την τάξη #panellhnies2015.

Τα παιδιά που πήγαν καλά, το αντιμετωπίζουν χαλαρά: “οκ! πως κάνετε έτσι”, “κοντέψατε να μας σκάσετε με το άγχος σας!”

Εκείνα που δεν τα κατάφεραν, με παροιμιώδη σκληρότητα, κατακεραυνώνουν τα δικά τους λάθη και γελάνε με παιδική αφέλεια κατάμουτρα σε όλους εκείνους που στήνουν το σκηνικό, του “υπέρ πάντων αγώνα” αποδείχνοντας μας προκλητικά πως οι όροι αυτού του αγώνα, που τσουβαλιάζει όνειρα και προσδοκίες, ισοπεδώνοντας χαρακτήρες, ελαττώματα και προτερήματα, είναι στο όριο του εκπαιδευτικού ρατσισμού.  

Γροθιά στον καθρέφτη της κοινωνικής υποκρισίας δίνουν και εκείνα τα παιδιά που είχαν υψηλές προσδοκίες, αλλά “πάτωσαν” όπως μας λένε οι ίδιοι. Τι πήγε λάθος; ρωτάμε και δεν κρύβουν λόγια:
-“Το Πάσχα κλάταρα”,
-“τα Χριστούγεννα ερωτεύτηκα”,
-“νόμισα πως δεν τα πήγα καλά στο πρώτο μάθημα, τα παράτησα  και τελικά πήρα 15!!! στο πρώτο και τέσσερα μηδενικά”,
-“είμαι έτοιμη τώρα να ξεκινήσω ξανά”.

Είναι μνημειώδης η απλότητα, η ειλικρίνεια και η ακρίβεια με την οποία προσεγγίζουν το κοινωνικό αυτό φαινόμενο, όχι το πρόβλημα... τη λύση.

Είναι θεαματική η αναλγησία του κράτους, η αδυναμία των γονιών, η εξάντληση των φροντιστών και η αποκρουστική νοοτροπία των εκπαιδευτικών, στην απλούστατη αυτή κοινωνική συμφορά: “την αδυναμία μας να ακούσουμε τα παιδιά μας”.

Το ιστολόγιο αυτό, δεν είναι βουβό! Μοιραζόμαστε και συζητούμε τους προβληματισμούς μας, με όσους εκεί έξω έχουν μια στάλα αγάπης ζωντανή, για τα παιδιά μας.