Μόνο που αγγίζω τα πλήκτρα με τέτοιον τίτλο, συλλογίζομαι “σάμπως και είναι αυτό το σπουδαιότερο θέμα μας”; Τις τελευταίες σαράντα εφτά μέρες είναι αδύνατο να απαριθμήσουμε τα γεγονότα, (στιγμές, χαρές, λύπες, θρήνους, γέλια, όχι σε όλο το ντουνιά αλλά στους 1000+ “φίλους μου” του φέηζμπουκ), τα συναισθήματα, τις αποφάσεις που πήραμε και που αναβάλλουμε. Η ζωή και ο θάνατος πιασμένοι χέρι-χέρι, σεργιανούνε ασυλλόγιστα πάνω στα κιτάπια της ανθρώπινης ιστορίας.
Για να μη το πολυβαρύνω, θα σημειώσω μόνον κάποια μαθήματα ζωής που έλαβα, από την 47ήμερη αποχή μου από το facebook
#1 Μπορεί και να μη ζεις;
Για μένα έτσι όπως το πέρασα, τα κοινωνικά δίκτυα κρύβουν επιμελώς μια συμπεριφορά εθισμού, που μπορεί να μας καταπιεί. Η χαοτική διαφορά είναι η ψευδαίσθηση πως έχουμε ζωή. Ενώ μας συνθλίβει η μοναξιά, έχουμε την αίσθηση της παρέας, της κοινωνικότητας. Ενώ πυροδοτούμε λαμπερές βόμβες και τραυματίζουμε βαθιά προκαλώντας την κακία και τη ζηλοφθονία σε άγουρες και απαίδευτες ψυχές, τελικά γινόμαστε σκλάβοι μιας εικονικής ζωής. Χρειάζεται να πεθάνω για να καταλάβω ότι δεν έζησα;
#2 Έχει πάτο η μαύρη τρύπα της πολυπραγμοσύνης;
Χωρίς κάποια διανοητική προετοιμασία, όταν αποφάσισα αυθόρμητα την social νηστεία, βρέθηκα ενώπιος με το πλήθος των χρονικών διαστημάτων που θα ξόδευα στα social media. Πιστέψτε με ήταν πολύς χρόνος τελικά! Το αποτέλεσμα; Μια χιονοστοιβάδα εργασιών που ολοένα θέριευε και με καταπλάκωσε με τη μορφή μιας ατελείωτης λίστας εκκρεμοτήτων! Εκπαιδεύτηκα άριστα στο να μην τα καταφέρνω ποτέ, όσον κόπο και να καταβάλω. Εκπαιδεύτηκα στο να δημιουργώ στους γύρω μου ψεύτικες προσδοκίες, πιεστικές προθεσμίες και τελικά έγινα εξπέρ στην αλυσιδωτή έκρηξη... αποτυχίας.
#3 Ποιος λούζεται την ευθύνη των επιλογών μου;
Αρκετά με το να πυροβολώ με τις δικές μου ευθύνες τους άλλους. Αιμοσταγής ευθυνόφοβος δε γεννιέσαι... γίνεσαι! Αρκετά και με το να φταίω εγώ για τις επιλογές των άλλων. Σχολείο “ανάληψης της ευθύνης που μου αναλογεί” υπάρχει άραγε; Όταν έχω βουτηχτεί όσο πιο βαθιά γίνεται σε συμπεριφορές εθισμού, το “φιξάκι” μου λίγη σημασία έχει αν είναι κάποια ουσία ή όχι.
#4 Αβάπτιστος είμαι;
Να αναφερόμαστε ή και να φλερτάρουμε με το θάνατο, ακόμα και μέσα από ένα ποστάρισμα στο facebook, δίχως κανόνες είναι σημάδι ακραίας άγνοιας.
Γράφει ο “αθεράπευτος” δάσκαλος Efstratios Papanis ακόμη και τη στιγμή που η πένα ζυγίζει έναν τόνο:
Αρκετά με τα προβλήματα και τους προβληματισμούς. Αναζητώντας μια κάποια λύση, κατέληξα σε ένα πρακτικό οδηγό που αποτελεί συνέχεια του Σθένους με μια πιο εμπλουτισμένη ματιά:
Καταγραφή: Για μια εβδομάδα κατέγραψε με ειλικρίνεια πως ξοδεύεις τον χρόνο σου ανά ώρα.
Σύστημα: Πειραματίσου και βρες γρήγορα ένα απλό σύστημα διεύθυνσης, έναν πύργο ελέγχου. Εκπαιδεύσου να εστιάζεις με όλη σου την ύπαρξη στο εδώ και τώρα. Εκεί θα μπορείς να κρατάς κάποια σημείωση, κάποιο ραντεβού, μια σημαντική εργασία, τη λίστα με τα ψώνια της ημέρας, επετείους, διάφορες ιδέες για πρότζεκτ κτλ. Ακούγεται εύκολο; Μάλλον όχι! Για λίγο πιο προχωρημένους δείτε εδώ και εδώ. Σε μια υποθετική ημέρα που έχω να κάνω τρία πράγματα: Προσευχή 15΄, Διάβασμα 120΄και Αγώνα Liverpool CL 120΄συνήθως αναβάλω την προσευχή, και όταν κάθομαι και διαβάζω αλλά δεν καταλαβαίνω, μέμφομαι τον εαυτό μου που δεν τα καταφέρνω αλλά πως να τα καταφέρω αφού δεν προσεύχομαι και όταν έρχεται η ώρα το αγώνα, είναι μαρτύριο γιατί δεν διάβασα !! (Αν συμβαίνει μόνο σε μένα μη μου το πείτε πληζζζζ!)
Στόχος: Όταν είναι η ώρα της προσευχής, να ετοιμάζεις τον χώρο σου, να φροντίζεις να εξαλείψεις τους περισπασμούς που σε δυσκόλεψαν εχθές και να είσαι εκεί να απολαμβάνεις κάθε δευτερόλεπτο.
Όταν έρθει η ώρα του διαβάσματος, να ετοιμάζεις τον χώρο σου, να φροντίζεις να εξαλείψεις τους περισπασμούς που σε δυσκόλεψαν εχθές και να είσαι εκεί να απολαμβάνεις κάθε δευτερόλεπτο.
Όταν έρθει η ώρα του αγώνα, να ετοιμάζεις τον χώρο σου, να φροντίζεις να εξαλείψεις τους περισπασμούς που σε δυσκόλεψαν εχθές και να είσαι εκεί να απολαμβάνεις κάθε δευτερόλεπτο.
Σκέψου το λιγάκι: “Το 1950 τα ξενιτεμένα παιδιά της Ελλάδος, μετά από κανα τρίμηνο έφταναν Αυστραλία ή Αμερική. Έστελναν γράμμα και ενημέρωναν τους δικούς τους για τα νέα τους που είχαν συμβεί ένα μήνα πριν.
Πειραματίσου λιγάκι: “Όταν ξαναγράψεις στο messenger ή στο viber γράψε μόνον ο,τι θα ήταν σημαντικό και ένα μήνα μετά! Γίνεται;” (Ευχαριστώ τη Βίκυ για τα καταπληκτικά γράμματα που μου έγραψε αυτό το διάστημα)
Πάτα φρένο:
Χριστός Ανέστη χαρά μου
Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ
Για να μη το πολυβαρύνω, θα σημειώσω μόνον κάποια μαθήματα ζωής που έλαβα, από την 47ήμερη αποχή μου από το facebook
#1 Μπορεί και να μη ζεις;
Για μένα έτσι όπως το πέρασα, τα κοινωνικά δίκτυα κρύβουν επιμελώς μια συμπεριφορά εθισμού, που μπορεί να μας καταπιεί. Η χαοτική διαφορά είναι η ψευδαίσθηση πως έχουμε ζωή. Ενώ μας συνθλίβει η μοναξιά, έχουμε την αίσθηση της παρέας, της κοινωνικότητας. Ενώ πυροδοτούμε λαμπερές βόμβες και τραυματίζουμε βαθιά προκαλώντας την κακία και τη ζηλοφθονία σε άγουρες και απαίδευτες ψυχές, τελικά γινόμαστε σκλάβοι μιας εικονικής ζωής. Χρειάζεται να πεθάνω για να καταλάβω ότι δεν έζησα;
#2 Έχει πάτο η μαύρη τρύπα της πολυπραγμοσύνης;
Χωρίς κάποια διανοητική προετοιμασία, όταν αποφάσισα αυθόρμητα την social νηστεία, βρέθηκα ενώπιος με το πλήθος των χρονικών διαστημάτων που θα ξόδευα στα social media. Πιστέψτε με ήταν πολύς χρόνος τελικά! Το αποτέλεσμα; Μια χιονοστοιβάδα εργασιών που ολοένα θέριευε και με καταπλάκωσε με τη μορφή μιας ατελείωτης λίστας εκκρεμοτήτων! Εκπαιδεύτηκα άριστα στο να μην τα καταφέρνω ποτέ, όσον κόπο και να καταβάλω. Εκπαιδεύτηκα στο να δημιουργώ στους γύρω μου ψεύτικες προσδοκίες, πιεστικές προθεσμίες και τελικά έγινα εξπέρ στην αλυσιδωτή έκρηξη... αποτυχίας.
#3 Ποιος λούζεται την ευθύνη των επιλογών μου;
Αρκετά με το να πυροβολώ με τις δικές μου ευθύνες τους άλλους. Αιμοσταγής ευθυνόφοβος δε γεννιέσαι... γίνεσαι! Αρκετά και με το να φταίω εγώ για τις επιλογές των άλλων. Σχολείο “ανάληψης της ευθύνης που μου αναλογεί” υπάρχει άραγε; Όταν έχω βουτηχτεί όσο πιο βαθιά γίνεται σε συμπεριφορές εθισμού, το “φιξάκι” μου λίγη σημασία έχει αν είναι κάποια ουσία ή όχι.
#4 Αβάπτιστος είμαι;
Να αναφερόμαστε ή και να φλερτάρουμε με το θάνατο, ακόμα και μέσα από ένα ποστάρισμα στο facebook, δίχως κανόνες είναι σημάδι ακραίας άγνοιας.
Γράφει ο “αθεράπευτος” δάσκαλος Efstratios Papanis ακόμη και τη στιγμή που η πένα ζυγίζει έναν τόνο:
“ Ο Ταξιάρχης ο ίδιος, ολόμαυρος και αυστηρός, όπως εικονίζεται, αλλά στην πραγματικότητα πράος και πατρικός, όπως από παιδί ήθελα να τον νιώθω(..)
Ποιος νοιάζεται για τους ζωντανούς, Τον ρώτησα;Ποιος θα είναι μαζί τους αν φύγω;Ποιος θα φροντίζει όσους αγαπώ;Μη φοβάσαι, απάντησε η επιβλητική μορφή που με γυρόφερνε στους καιρούς, στις εποχές και στην οικουμένη:Τον καθένα από αυτούς τον έχει αγαπήσει ο ίδιος ο Θεός. Αυτός μεριμνά για όλους. Εσύ δεν γίνεται να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις τίποτα.Ο χρόνος τελειώνει. Πού να σε αφήσω; Στους ζωντανούς ή στους πεθαμένους;(..)Την ιστορία αυτή δεν την έγραψα ούτε για να την πιστέψει κανένας ούτε για να τη σχολιάσει ούτε για να την θυμάται. Μόνο γιατί το θεώρησα ως χρέος προς Εκείνον που πάντα θα αγαπώ και θα λατρεύω ”
# Συμπέρασμα (δικό μου)
Ο ρυθμός που μας επιβάλλονται οι λογής λογής μόδες, μας εκπαιδεύουν στο “πασάλειμμα”, στην “αγνώστων λοιπών στοιχείων” και “παρενεργειών” χρήση. Ανούσιες επιθυμίες, πλαστές ανάγκες και ακρωτηριασμένα όνειρα, μας κατατρέχουν κάθε στιγμή, σε ένα ανελέητο χορό του Ζαλόγγου.Πάτα φρένο ρε!
Πρακτικά η ανάγκη μου να πατήσω φρένο, να ανταποκριθώ, να κάνω το πάθημα μάθημα, με οδήγησε σε διαβάσματα και ξαναδιαβάσματα και έρευνες και αναθεωρήσεις παλαιών σχεδιασμάτων και σημειώσεων μου. Τι από όλα τούτα θα έχει αξία αν “ξαφνικά” πεθάνω; Τίποτα ειλικρινά. Τα περισσότερα από αυτά ακαταλαβίστικα, μισοτελειωμένα, ακατάστατα και ασύνδετα. Τα αρχεία στον υπολογιστή μου ξεπερνούν τα τριάντα γίγα.Ανούσιες επιθυμίες, πλαστές ανάγκες και ακρωτηριασμένα όνειρα.
Ποιος φαρμακώνει τα θέλω μου; Ποιος ακάλεστος μου δειγματίζει ένα βολικό πρότυπο ζωής που μοιάζει πεθαμένο; Γιατί απαρνήθηκα αμαχητί την λιτή ζωή του χωριού; Γιατί τόση αγωνία για τα αχρείαστα; Τι σημασία έχουνε τα όνειρα, όταν φυλακίζονται ακατάστατα σε πρόχειρες ακαταλαβίστηκες σημειώσεις;... μια κάποια λύσις.(Κ.Π.Καβάφης Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Καταγραφή: Για μια εβδομάδα κατέγραψε με ειλικρίνεια πως ξοδεύεις τον χρόνο σου ανά ώρα.
Σύστημα: Πειραματίσου και βρες γρήγορα ένα απλό σύστημα διεύθυνσης, έναν πύργο ελέγχου. Εκπαιδεύσου να εστιάζεις με όλη σου την ύπαρξη στο εδώ και τώρα. Εκεί θα μπορείς να κρατάς κάποια σημείωση, κάποιο ραντεβού, μια σημαντική εργασία, τη λίστα με τα ψώνια της ημέρας, επετείους, διάφορες ιδέες για πρότζεκτ κτλ. Ακούγεται εύκολο; Μάλλον όχι! Για λίγο πιο προχωρημένους δείτε εδώ και εδώ. Σε μια υποθετική ημέρα που έχω να κάνω τρία πράγματα: Προσευχή 15΄, Διάβασμα 120΄και Αγώνα Liverpool CL 120΄συνήθως αναβάλω την προσευχή, και όταν κάθομαι και διαβάζω αλλά δεν καταλαβαίνω, μέμφομαι τον εαυτό μου που δεν τα καταφέρνω αλλά πως να τα καταφέρω αφού δεν προσεύχομαι και όταν έρχεται η ώρα το αγώνα, είναι μαρτύριο γιατί δεν διάβασα !! (Αν συμβαίνει μόνο σε μένα μη μου το πείτε πληζζζζ!)
Στόχος: Όταν είναι η ώρα της προσευχής, να ετοιμάζεις τον χώρο σου, να φροντίζεις να εξαλείψεις τους περισπασμούς που σε δυσκόλεψαν εχθές και να είσαι εκεί να απολαμβάνεις κάθε δευτερόλεπτο.
Όταν έρθει η ώρα του διαβάσματος, να ετοιμάζεις τον χώρο σου, να φροντίζεις να εξαλείψεις τους περισπασμούς που σε δυσκόλεψαν εχθές και να είσαι εκεί να απολαμβάνεις κάθε δευτερόλεπτο.
Όταν έρθει η ώρα του αγώνα, να ετοιμάζεις τον χώρο σου, να φροντίζεις να εξαλείψεις τους περισπασμούς που σε δυσκόλεψαν εχθές και να είσαι εκεί να απολαμβάνεις κάθε δευτερόλεπτο.
Σκέψου το λιγάκι: “Το 1950 τα ξενιτεμένα παιδιά της Ελλάδος, μετά από κανα τρίμηνο έφταναν Αυστραλία ή Αμερική. Έστελναν γράμμα και ενημέρωναν τους δικούς τους για τα νέα τους που είχαν συμβεί ένα μήνα πριν.
Πειραματίσου λιγάκι: “Όταν ξαναγράψεις στο messenger ή στο viber γράψε μόνον ο,τι θα ήταν σημαντικό και ένα μήνα μετά! Γίνεται;” (Ευχαριστώ τη Βίκυ για τα καταπληκτικά γράμματα που μου έγραψε αυτό το διάστημα)
Πάτα φρένο:
Πίστεψε, απλοποίησε και ζήσε υπεύθυνα με το μοναδικό σου τρόπο! #mazisu
Το κάθε δευτερόλεπτο σε τούτη τη γη, μας χαρίζεται από τον Άγιο Θεό, για να αγωνιστούμε να κατακτήσουμε όπως κοφτερά επισημαίνει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης: “ οι θρησκείες εκφράζουν την ψυχοπάθεια του κόσμου. Η Ορθοδοξία είναι η θεραπεία της. Ως Ορθόδοξοι έχουμε μόνον μία δουλειά να κάνουμε, να αγωνιζόμαστε για να πετύχουμε τον Καθαρισμό, τον Φωτισμό και την Θέωση δια της μονολόγιστης ευχής “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”, σ αυτή τη ζωή και αιώνια”.
Χριστός Ανέστη χαρά μου
Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ
