Όσοι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όσοι φροντιστές και όσοι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι διαβάζουνε τούτες τις αράδες, ίσως να χάσουνε τον ύπνο τους. Εγώ θα χάσω πολλούς φίλους. Μάλλον θα αποκτήσω και ένα σωρό εχθρούς. Μα δεν έχω χρόνο για χασομέρια. Δυο τρεις ψυχές γυρεύω να συγκινήσω να ξεκινήσουμε μαζί, να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σε εμάς έλαχε ο κλήρος, να αναλάβουμε την ευθύνη για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Σε εμάς έχει εμπιστευτεί η κοινωνία το πολυτιμότερο της αγαθό, τη νεολαία της.
Όταν ένα δεκαπεντάχρονο παιδί κοιτάζει στα μάτια τον καθηγητή του, βλέπει τα δικά μας μάτια. Αναζητά τον παιδαγωγό του. Άραγε μέσα στο δικό μας τον μικρόκοσμο χωράνε οι αγωνίες και οι αναστεναγμοί των νέων μας;
Γιατί να σπουδάσω; αναρωτιέται το "καμμένο" από το lol δεκαεφτάχρονο.
Γιατί να πάρω το πτυχίο; αναρωτιέται και το"φοιτηταριό" που έχει στο σπίτι τον πτυχιούχο πατέρα του μακροχρόνια άνεργο.
Που να βρω στέρεη γη για να πατήσω; όταν διεφθαρμένοι πολιτικοί, διέφθειραν μια ολόκληρη γενιά και σήμερα αρνούμαστε οργισμένοι να σηκώσουμε το βάρος της προσωπικής μας ευθύνης.
Αξιοκρατία, δημοκρατία, ισονομία... άγνωστες λέξεις. Καρικατούρα μιας αποτυχημένης φιλελεύθερης συνταγής η χώρα, βρίσκεται πλέον να ασελγούν στο κακοφορμισμένο της κορμί, τυχάρπαστοι πολιτικοί νάνοι της ευρωπαϊκής ελίτ. Τούτη η χώρα όμως έχει ανθρώπους, έχει ψυχές. Τα χώματα της πατρίδας μας, το γονίδιο της Ελλάδος έχει παρελθόν, έχει και μέλλον.
Πολιτικά παχύδερμοι, που αδέξια επιδοθήκαμε στην περιφρούρηση των κεκτημένων, που μας χαρίσανε απλόχερα πνευματική οκνηρία, μας μετατρέψανε σε μιμητές αλλόκοτων κοσμοθεωριών, να παπαγαλίζουμε όψιμες αξίες. Θιασώτες μιας μεταμοντέρνας ρητορικής, καταγγέλουμε κατά βούλησιν δικαίους και αδίκους, μαντρωμένοι στα ασφαλή κοινωνικά κλουβιά μας. Βρίζουμε και φτύνουμε οργισμένοι, στα μούτρα εκείνων που μας γέννησαν, με έναν και μοναδικό απώτερο σκοπό.
Να παραγραφούν τα εγκλήματά μας. Την αποποίηση της ευθύνης μας.
Όλα τούτα γίνονται μπροστά στα μάτια των παιδιών. Στη χειρότερη θέση είμαστε εμείς οι παιδαγωγοί. Εκτός από το "δίκιο" μας στην κοινωνία, χάσαμε και το παιχνίδι με τα παιδιά μας.
Όσο βλέπουν τα παιδιά τους καθηγητές του δημοσίου, να απολαμβάνουν την ασυλία που τους προσφέρει η μόνιμη θέση τους, να αρνιούνται γαντζωμένοι κάθε έννοια αξιολόγησης. Στα χάλια που είμαστε σήμερα, ούτε από ψυχίατρο δεν θα περάσουμε οι μισοί, όχι από παιδαγωγική επάρκεια.
Όσο βλέπουνε τους φροντιστές, να στοιβάζουνε "επιτυχόντες" σε πινακίδες με ονόματα απολιθωμένων σχολών. Δίχως να έχουνε το θάρρος, κανένας τους να ομολογήσει, πως ο θεσμός του φροντιστηρίου είναι ξεπερασμένος και αχρείαστος αν λειτουργεί σωστά το σχολείο.
Όσο βλέπουνε τα παιδιά την "εγκληματικής οργάνωσης" νοοτροπία της πανεπιστημιακής ελίτ, πέρα από κάθε έννοια αξιοπρέπειας. Μιας επικίνδυνης αυθεντίας που αρνείται μετά μανίας να αναλάβει την ευθύνη για τον παιδαγωγικό ρόλο που ο νέος φοιτητής και η νέα φοιτήτρια έχει ανάγκη από τον ακαδημαϊκό του δάσκαλο.
Όσο μας βλέπουνε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αργούς, οκνηρούς, φορείς πάσης κακίας, οι νέες και οι νέοι μας, αηδιασμένοι θα μας αποστρέφονται. Αν εμείς δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε, ό,τι και να πάθουμε, ό,τι και να μας κάνουνε, απλά το αξίζουμε. Δε μας σώζουν ούτε άλλα τόσα μνημόνια, ούτε άλλες τόσες συμφορές.
Αν αναγνωρίσουμε την αποτυχία μας, πρέπει να ορίσουμε μόνοι μας τους νόμους, τους κανόνες και να τους εφαρμόσουμε ο καθένας στο μετερίζι του. Να αποδεχθούμε όλοι εξ'αρχής πως όσοι δεν κάνουν για τον χώρο της παιδείας, οφείλουν να παραιτηθούν με αξιοπρέπεια. Όσοι παραμείνουμε να βάλουμε πολύ ψηλά τον πήχη. Να βάλουμε στόχους και να τους κατακτούμε μέρα με τη μέρα. Να θυσιαστούμε.
Μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας θα οικοδομηθεί το αύριο που θέλουμε για τα παιδιά μας, όταν θα μπορέσουμε να εμπνεύσουμε τα παιδιά μας.
Η υπερκαταναλωτική μας κοινωνία απέτυχε δραματικά. Η λιτή ζωή, οι αξίες και ο πλούτος των συναισθημάτων, μπορούν να γίνουν το γόνιμο έδαφος, για να καλλιεργήσουμε τη σχέση μας με τη νεολαία.
Ας τους ακούσουμε με υπομονή. Για αρχή μόνον ας τους ακούσουμε. Να μοιραστούμε τους προβληματισμούς τους και μέσω των δικών μας εκπαιδευτικών κοινωνικών δικτύων, άμεσα να προκριθούν πρακτικές που θα προταθούν εδώ και τώρα. Να τολμήσουμε να παραδεχτούμε πως κάποιοι συνάδελφοί μας είναι πιο έτοιμοι ή πιο αρμόδιοι. Κάποια παιδιά έχουνε περισσότερη φαντασία. Ο οργανισμός που λέγεται παιδαγωγικό σύστημα, μπορεί να γεννήσει τρόπους. Αρκεί να τολμήσουμε να οραματιστούμε.
Στη συνέχεια πρέπει να ξανά ακούσουμε τα παιδιά μας. Με προσοχή με υπομονή, να τους δώσουμε ευκαιρίες, να τους φιλοτιμήσουμε. Η δική μας γενιά παιδαγωγών έχει χρέος να θυσιαστεί. Όχι να πετύχει. Αν κατακτήσουμε τις καρδιές των νέων μας, τότε και μόνον τότε θα μπορέσουμε να χαρίσουμε την ελπίδα στην κοινωνία.
Κάπως σκληρά και αφτιασίδωτα τούτα τα γραψίματά μου. Μην αποζητάτε την αυθεντία στους λόγους μου, την αγωνία, την ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα γυρέψτε.
Κοσμίδης Ελευθέριος
φυσικός, δημιουργός του συστήματος ΣΘΕΝΟΣ®
kosmidislefteris@gmail.com
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σε εμάς έλαχε ο κλήρος, να αναλάβουμε την ευθύνη για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Σε εμάς έχει εμπιστευτεί η κοινωνία το πολυτιμότερο της αγαθό, τη νεολαία της.
Όταν ένα δεκαπεντάχρονο παιδί κοιτάζει στα μάτια τον καθηγητή του, βλέπει τα δικά μας μάτια. Αναζητά τον παιδαγωγό του. Άραγε μέσα στο δικό μας τον μικρόκοσμο χωράνε οι αγωνίες και οι αναστεναγμοί των νέων μας;
Γιατί να σπουδάσω; αναρωτιέται το "καμμένο" από το lol δεκαεφτάχρονο.
Γιατί να πάρω το πτυχίο; αναρωτιέται και το"φοιτηταριό" που έχει στο σπίτι τον πτυχιούχο πατέρα του μακροχρόνια άνεργο.
Που να βρω στέρεη γη για να πατήσω; όταν διεφθαρμένοι πολιτικοί, διέφθειραν μια ολόκληρη γενιά και σήμερα αρνούμαστε οργισμένοι να σηκώσουμε το βάρος της προσωπικής μας ευθύνης.
Αξιοκρατία, δημοκρατία, ισονομία... άγνωστες λέξεις. Καρικατούρα μιας αποτυχημένης φιλελεύθερης συνταγής η χώρα, βρίσκεται πλέον να ασελγούν στο κακοφορμισμένο της κορμί, τυχάρπαστοι πολιτικοί νάνοι της ευρωπαϊκής ελίτ. Τούτη η χώρα όμως έχει ανθρώπους, έχει ψυχές. Τα χώματα της πατρίδας μας, το γονίδιο της Ελλάδος έχει παρελθόν, έχει και μέλλον.
Πολιτικά παχύδερμοι, που αδέξια επιδοθήκαμε στην περιφρούρηση των κεκτημένων, που μας χαρίσανε απλόχερα πνευματική οκνηρία, μας μετατρέψανε σε μιμητές αλλόκοτων κοσμοθεωριών, να παπαγαλίζουμε όψιμες αξίες. Θιασώτες μιας μεταμοντέρνας ρητορικής, καταγγέλουμε κατά βούλησιν δικαίους και αδίκους, μαντρωμένοι στα ασφαλή κοινωνικά κλουβιά μας. Βρίζουμε και φτύνουμε οργισμένοι, στα μούτρα εκείνων που μας γέννησαν, με έναν και μοναδικό απώτερο σκοπό.
Να παραγραφούν τα εγκλήματά μας. Την αποποίηση της ευθύνης μας.
Όλα τούτα γίνονται μπροστά στα μάτια των παιδιών. Στη χειρότερη θέση είμαστε εμείς οι παιδαγωγοί. Εκτός από το "δίκιο" μας στην κοινωνία, χάσαμε και το παιχνίδι με τα παιδιά μας.
Όσο βλέπουν τα παιδιά τους καθηγητές του δημοσίου, να απολαμβάνουν την ασυλία που τους προσφέρει η μόνιμη θέση τους, να αρνιούνται γαντζωμένοι κάθε έννοια αξιολόγησης. Στα χάλια που είμαστε σήμερα, ούτε από ψυχίατρο δεν θα περάσουμε οι μισοί, όχι από παιδαγωγική επάρκεια.
Όσο βλέπουνε τους φροντιστές, να στοιβάζουνε "επιτυχόντες" σε πινακίδες με ονόματα απολιθωμένων σχολών. Δίχως να έχουνε το θάρρος, κανένας τους να ομολογήσει, πως ο θεσμός του φροντιστηρίου είναι ξεπερασμένος και αχρείαστος αν λειτουργεί σωστά το σχολείο.
Όσο βλέπουνε τα παιδιά την "εγκληματικής οργάνωσης" νοοτροπία της πανεπιστημιακής ελίτ, πέρα από κάθε έννοια αξιοπρέπειας. Μιας επικίνδυνης αυθεντίας που αρνείται μετά μανίας να αναλάβει την ευθύνη για τον παιδαγωγικό ρόλο που ο νέος φοιτητής και η νέα φοιτήτρια έχει ανάγκη από τον ακαδημαϊκό του δάσκαλο.
Όσο μας βλέπουνε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αργούς, οκνηρούς, φορείς πάσης κακίας, οι νέες και οι νέοι μας, αηδιασμένοι θα μας αποστρέφονται. Αν εμείς δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε, ό,τι και να πάθουμε, ό,τι και να μας κάνουνε, απλά το αξίζουμε. Δε μας σώζουν ούτε άλλα τόσα μνημόνια, ούτε άλλες τόσες συμφορές.
Αν αναγνωρίσουμε την αποτυχία μας, πρέπει να ορίσουμε μόνοι μας τους νόμους, τους κανόνες και να τους εφαρμόσουμε ο καθένας στο μετερίζι του. Να αποδεχθούμε όλοι εξ'αρχής πως όσοι δεν κάνουν για τον χώρο της παιδείας, οφείλουν να παραιτηθούν με αξιοπρέπεια. Όσοι παραμείνουμε να βάλουμε πολύ ψηλά τον πήχη. Να βάλουμε στόχους και να τους κατακτούμε μέρα με τη μέρα. Να θυσιαστούμε.
Μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας θα οικοδομηθεί το αύριο που θέλουμε για τα παιδιά μας, όταν θα μπορέσουμε να εμπνεύσουμε τα παιδιά μας.
Η υπερκαταναλωτική μας κοινωνία απέτυχε δραματικά. Η λιτή ζωή, οι αξίες και ο πλούτος των συναισθημάτων, μπορούν να γίνουν το γόνιμο έδαφος, για να καλλιεργήσουμε τη σχέση μας με τη νεολαία.
Ας τους ακούσουμε με υπομονή. Για αρχή μόνον ας τους ακούσουμε. Να μοιραστούμε τους προβληματισμούς τους και μέσω των δικών μας εκπαιδευτικών κοινωνικών δικτύων, άμεσα να προκριθούν πρακτικές που θα προταθούν εδώ και τώρα. Να τολμήσουμε να παραδεχτούμε πως κάποιοι συνάδελφοί μας είναι πιο έτοιμοι ή πιο αρμόδιοι. Κάποια παιδιά έχουνε περισσότερη φαντασία. Ο οργανισμός που λέγεται παιδαγωγικό σύστημα, μπορεί να γεννήσει τρόπους. Αρκεί να τολμήσουμε να οραματιστούμε.
Στη συνέχεια πρέπει να ξανά ακούσουμε τα παιδιά μας. Με προσοχή με υπομονή, να τους δώσουμε ευκαιρίες, να τους φιλοτιμήσουμε. Η δική μας γενιά παιδαγωγών έχει χρέος να θυσιαστεί. Όχι να πετύχει. Αν κατακτήσουμε τις καρδιές των νέων μας, τότε και μόνον τότε θα μπορέσουμε να χαρίσουμε την ελπίδα στην κοινωνία.
Κάπως σκληρά και αφτιασίδωτα τούτα τα γραψίματά μου. Μην αποζητάτε την αυθεντία στους λόγους μου, την αγωνία, την ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα γυρέψτε.
Κοσμίδης Ελευθέριος
φυσικός, δημιουργός του συστήματος ΣΘΕΝΟΣ®
kosmidislefteris@gmail.com
